اصول علمی در طراحی کرست مدول ایمپلنت : طرح کرست در بدنه ایمپلنت ، ناحیه ای فرا استخوانی است که در قسمت بالای بدنه ایمپلنت گسترده شده و اجزای ضد چرخش را در محل اتصال ایمپلنت ، اباتمنت هماهنگ می کند ، طرح کرست ایمپلنت یکی از اجزاء بسیار مهم ایمپلنت می باشد که در کیفیت کلی طراحی ایمپلنت مهم می باشد و در طراحی ایمپلنت ، عرض بیولوتریک ، ملاحظات مربوط به نیرو ( به عنوان ناحیه ای که در آن تمرکز استرس های مکانیکی بالاست ) نقشی ویژه دارد و در پروتز تاثیر دارد .

در واقع این ناحیه از بدنه ایمپلنت ، در طراحی کلی بدنه ایمپلنت تعیین کننده می باشد .

نقش کرست طی فاز جراحی ، بر سطح کرست ایمپلنت تاثیر دارد زیرا ناحیه کرست ایمپلنت باید اندکی بزرگتر از قطر thead ( لمسی ) خارجی بدنه ایمپلنت دندان می شد ، در این صورت کرست نقش خود را به طور کامل ایفا می کند ، و سدی در مقابل باکتری ها یا بافت فیبروزه در طی فاز ترمیم اولیه فراهم می کند .

این مهر و موم ( seal ) که توسط ناحیه کرست ایمپلنت ایجاد می شود سبب ثبات اولیه ( primary stability ) بیشتر ایمپلنت پس از قرار داده شدن در استخوان می شود . این مسئله در استخوانهای ضعیف تر اهمیت بیشتری دارد چرا که ناحیه کریستال استخوان را تحت فشار قرار می دهد .

مزیت افزایش قطر کرست ایمپلنت

بیشتر بودن قطر کرست ایمپلنت همچنین سطح تماس را افزایش می دهد و این مسئله سبب کاهش استرس در ناحیه کرستال است در واقع هر 2 / . میلی متر افزایش در قطر کرست ، 5 / . سطح تماس را بیشتر می کند .

مزیت دیگر افزایش قطر کرست ایمپلنت ، سطح اتصال با اباتمنت را افزایش می دهد و در نتیجه ، استرس دارد به پیچ اباتمنت طی دارد شدن نیروهای طرفی کمتر می شود و خطر شل شدن پیچ اباتمنت و با شکستن پیچ کاهش می یابد .

در واقع ابعاد صفحه اتصال اباتمنت با ایمپلنت در کاهش استرس وارد بر پیچ ایمپلنت مهمتر از ارتفاع با عمق hex ضد چرخش اباتمنت است .

علت صیقلی بودن کرست ایمپلنت به جهت کاهش تجمع پلاک میکروبی و بهتر کردن آن ناحیه توسط فرد می باشد .

به هر حال ناحیه کرست ایمپلنت در ایمپلنت های دو قطعه ای به طور اولیه در قسمت پایین استخوان قرار می گیرد .

در نتیجه اگر آن ناحیه به طور روزانه اگر تمیز هم نشود مشکلی پدید نمی آورد تا زمانیکه در کرست استخوان تحلیل اتفاق بیفتد .

در این صورت با توجه به عمق سالکوس لثه که 3 میلی متر بالای استخوان است و موهای مسواک نیز حداکثر 5 / . تا 1 میلی متر می توانند داخل شیار لثه وارد شوند ، بنابراین پس از بروز تحلیل استخوان در اطراف کرست ایمپلنت ، تمیز کردن عمق سالکوس با روشهای معمولی ، قابل انجام نمی باشد چرا که عمق سالکوس نیز پس از تحلیل استخوان افزایش می یابد .

برای تحلیل استخوان مارجنیال در ناحیه کرست استخوانی ایمپلنت چندین علت وجود دارد که افزایش عرض بیولوژیک و وارد شدن نیروی اضافی الکرزالی ( جویدنی ) خارج از تحمل ایمپلنت را شامل می گردد . در تحقیقات گسترده ای که صورت گرفت نشان داده شد که کرست های صیقلی طویل تر در زیر استخوان ، تحلیل بیشتر استخوان کرست را موجب می شوند تا اینکه کرست ایمپلنت دارای سطح خشن تر باشند .

بیشترین استرس الکرزالی در ناحیه کرست ایمپلنت وارد می شود ، مسئله وارد شدن نیرو و استرس به ناحیه کرست ایمپلنت مسئه مهم دیگری می باشد . در واقع اگر یک کرست صیقلی بوده و دارای دیواره های موازی باشد خطر تحلیل استخوان را پس از وارد شدن نیرو افزایش می دهد .

فلز صیقلی باعث بوجود آمدن استرس های برشی در استخوان مجاور ایمپلنت می شود و همانگونه که قبلا گفته شد استخوان در برابر نیروهای برشی 65 % ضعیف تر است و نیروهای برشی به ایمپلنت باید تا حد امکان محدود شوند .

نکته دوم اینکه فلز صیقلی قبل از وارد آمدن نیرو سلولهای استخوانی را تحریک نمی کنند ولی رانیم که برای osseointegration یا برقراری تماس کامل بین استخوان – ایمپلنت دندان را نیاز به استخوان سازی داریم . هنگامی هم که خصوصیات سطح ایمپلنت خشن و مضر هست ، تماس استخوان – ایمپلنت ( BIC ) طی مرحله ترمیم اولیه افزایش می یابد .

همچنین تحلیل استخوان کرستال در نواحی کرونالی صیقلی و ماشینی ایمپلنت ها بیشتر است و میزان استخوان به طور مستقیم با طول کرست صیقلی در ایمپلنت مرتبط است . هر چه طول صیقلی بلندتر باشد ( تصویر ) میزان تحلیل اطراف استخوان کرست ایمپلنت بیشتر است .

یک سطح خشن شده و مهندس ( ولی طراحی شده برای تحمل نیروهای برشی ) سبب حفظ استخوان در طی تغییرات عرض بیولوژیک می شود ولی تحلیل استخوان دارجینال در طی وارد شدن نیروی الکترزالی وجود دارد .
نکته ای که وجود دارد این است که صرفنظر از نوع یا طراحی ایمپلنت معمولا استخوان در ناحیه thread اول ایمپلنت تحلیلی می رود و اغلب هم تحلیل در ناحیه اولین thread متوقف می شود زیرا اول اغلب نیروی برشی را به نیروی فشاری تبدیل می کند در مجموع اگر طراحی crest ایمپلنت مناسب باشد می تواند خطر تحلیل کرست استخوان را کاهش دهد .

هر طراحی کرست در ایمپلنت که حاوی زوایای هندسی یا شیار باشد سطح تماس ایمپلنت را استخوان را افزایش می دهد و خطر تحلیل استخوان را کاهش می دهد در واقع ایمپلنت هایی که  استرس را توزیع می کنند و پخش می کنند اغلب تحلیل استخوان کمتری ایجاد می کنند و این مسئله تصادفی نیست و طراحی کرست ایمپلنت است که بر نتیجه نهایی تاثیر می گذارد .

کلینیک تخصصی ایمپلنت , کلینیک دندانپزشکی